Μπορούμε να αλλάξουμε;

Η αλλαγή θα αρχίσει από τη στιγμή που
1ον Αναγνωρίσουμε το πρόβλημα και
2ον Αποφασίσουμε όλοι μαζί (ή τουλάχιστον αρκετοί) να αλλάξουμε τη "μοίρα" μας.
Από την εμπειρία μου διατείνομαι ότι "εντέχνως" μας εμποδίζουν να αναγνωρίσουμε σφαιρικά το υφιστάμενο πρόβλημα. Όλοι αντιλαμβανόμαστε κάποια προβλήματα από τα βιώματά μας, αλλά (συνήθως) δεν μπορούμε να τα συνδέσουμε όλα μαζί, έτσι ώστε να έχουμε συνολική εικόνα για τα πραγματικά αίτια.
Από τα δικά μου βιώματα (έζησα σε διάφορες πόλεις, Δ.Δ, συνδικαλισμός, πολιτική κ.α) αντιλήφθηκα ότι κύριο εργαλείο του συστήματος είναι ένα δίκτυο ξεπουλημένων (για διάφορους λόγους ο καθένας), που λειτουργεί σαν ένα φεουδαρχικό σύστημα. Ένα κύριο χαρακτηριστικό του φεουδαρχισμού αλλά και του συστήματός μας είναι ότι θεωρεί τον πολίτη ως αντικείμενο και όχι ως υποκείμενο. Ένα δεύτερο είναι η αλληλοδιαπλοκή των κύριων παραγόντων του.
Προσπαθούμε λοιπόν να λύσουμε ένα πρόβλημα (π.χ. Δημόσια Διοίκηση). Δεν θα μπορέσουμε να τα καταφέρουμε διότι το κάθε πρόβλημα αλληλοδιαπλέκεται με άλλα προβλήματα που αντίστοιχα κι αυτά αλληλοδιαπλέκονται με άλλα προβλήματα (π.χ. συνδικαλισμός, διαφθορά, αδιαφάνεια κ.α.). Εκτιμώ δηλ. ότι η προσέγγιση του φεουδαρχισμού είναι πολύ κοντά στη σημερινή πραγματικότητα, η οποία "θολώνει" την αντίληψή μας.
Με αυτή την έννοια προσπαθώ καταρχήν να συνεισφέρω στο 1ο, δηλ. στην αναγνώριση του προβλήματος και γενικότερα της υφιστάμενης κατάστασης.
Όσον αφορά το 2ο (αφού δεχτούμε ότι ισχύει το πρώτο) εκτιμώ ότι με κάποιο τρόπο θα πρέπει να σηματοδοτηθεί το "εναρκτήριο λάκτισμα" της ριζικής αλλαγής. Αυτό είναι βέβαια κυρίως ευθύνη των πολιτικών ή αυτών που θα ηγηθούν. Επειδή όμως προσωπικά πιστεύω ότι δεν χρειαζόμαστε κάποια συνηθισμένη αλλαγή ή βελτίωση, αλλά ριζική αναγέννηση, θέλοντας να συνεισφέρω προς αυτή την κατεύθυνση προτείνω συνολική αντιμετώπιση της κατάστασης και όχι αποσπασματική που συνήθως γίνεται.
Το υφιστάμενο παρασιτικό σύστημα λέει "βολέψου εσύ (όπως μπορείς με μίζες, με "ξύσιμο" κλπ) και μη με ενοχλείς και έτσι δεν θα σε ενοχλώ και εγώ". Μ' αυτή την έννοια η κήρυξη πολέμου κατά του συστήματος, είναι και κατά του βολέματός μας και της αφασίας μας! Εννοείται δηλ. ότι όλοι έχουμε ευθύνες (διαφορετικού βέβαια βαθμού π.χ. ένας πολιτικός με ένα εργαζόμενο), όμως επιμένω ότι το σύστημα μας εμποδίζει με πολλούς τρόπους να δούμε συνολικά το πρόβλημα.
Οι πιο πολλοί λένε ότι για να αλλάξουν τα πράγματα, οι αντιλήψεις κλπ, χρειάζονται πολλά πολλά χρόνια. Στο αν οι ζητούμενες "βαθιές" αλλαγές (στις αντιλήψεις μας μέσω παιδείας κλπ) απαιτούν πολύ χρόνο, έχω μια ένσταση! Σίγουρα το να εμπεδωθούν κάποια πράγματα πιθανόν να χριαστεί ένα μεγάλο διάστημα. Όμως πιστεύω ότι το κρίσιμο δεν είναι το τέλος αυτού του διαστήματος, αλλά η αρχή!
Διότι αν, όπως είπαμε, συναποφασίσουμε όλοι μαζί (επιτέλους!) ότι θέλουμε να αλλάξουμε και να γίνουμε ένα πραγματικά δίκαιο κράτος ισονομίας, ισοπολιτείας και αξιών, το σημαντικό δεν είναι πόσο χρόνο θα χρειαστούμε για να το πετύχουμε, αλλά το ότι συνειδητά το επιλέξαμε και ως συμμέτοχοι και συνυπεύθυνοι όλοι αγωνιζόμαστε, ο καθένας από το μετερίζι του και τις δυνάμεις του να το φέρουμε εις πέρας.
Μέχρι σήμερα δεν έχει γίνει αυτό. Το ΠΑΣΟΚ υπό τον Παπανδρέου ισχυρίζεται ότι προσπαθεί προς αυτή την κατεύθυνση. Όμως εμένα δεν μου αρκεί αυτό. Το όποιο εγχείρημα (αν υποθέσουμε ότι υπάρχει η βούληση) δεν έχει καμιά ελπίδα εάν δεν το υιοθετήσει και συμμετέχει ενεργά ο ίδιος ο λαός. Και μάλιστα να το κάνει με τέτοιο τρόπο ώστε να είναι και ο λαός συνδημιουργός αυτής της αλλαγής. Αυτό προσπαθώ να "περάσω" εμμέσως σ' αυτούς που έχουν την κύρια ευθύνη. Ότι αν δεν πιστέψει ο λαός ότι η αλλαγή αυτή θα είναι ριζική και ότι έτσι θα αξίζει τον κόπο και τις θυσίες, δεν θα συμμετέχει ουσιαστικά.