Μπορούμε να αλλάξουμε;

Πολλοί αναρωτιούνται αν μπορούμε να αλλάξουμε ριζικά ως χώρα, ως κοινωνία, ως οικονομία, ως έθνος. Σε πολλές συζητήσεις πολλοί ισχυρίζονται ότι ακόμη και να θέλαμε να αλλάξουμε, πιθανόν να χρειαζόμαστε πάρα πολλά χρόνια για να τα καταφέρουμε και κατά συνέπεια οδηγούμαστε και πάλι στο ανέφικτο. Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Είμαστε «καταδικασμένοι» στη μοίρα μας; Είναι αλήθεια ότι «Ο έλληνας δεν αλλάζει!», όπως συνηθίζεται να λέγεται;

Καταρχήν η αλλαγή θα αρχίσει από τη στιγμή που:
1ον Αναγνωρίσουμε το πρόβλημα και
2ον Αποφασίσουμε όλοι μαζί (ή τουλάχιστον αρκετοί) να αλλάξουμε τη "μοίρα" μας.

Από την εμπειρία μου διατείνομαι ότι "εντέχνως" μας εμποδίζουν να αναγνωρίσουμε σφαιρικά το υφιστάμενο πρόβλημα. Όλοι αντιλαμβανόμαστε κάποια προβλήματα από τα βιώματά μας, αλλά (συνήθως) δεν μπορούμε να τα συνδέσουμε όλα μαζί, έτσι ώστε να έχουμε συνολική εικόνα για τα πραγματικά αίτια.

Από τα βιώματά μου (έζησα σε διάφορες πόλεις, Δημόσια Διοίκηση, συνδικαλισμός, πολιτική κ।α) αντιλήφθηκα ότι κύριο εργαλείο του συστήματος είναι ένα δίκτυο ξεπουλημένων (για διάφορους λόγους ο καθένας), που λειτουργεί σαν ένα φεουδαρχικό-παρασιτικό σύστημα. Ένα κύριο χαρακτηριστικό του φεουδαρχισμού αλλά και του συστήματός μας είναι ότι θεωρεί τον πολίτη ως αντικείμενο και όχι ως υποκείμενο. Ένα δεύτερο είναι η αλληλοδιαπλοκή των κυρίαρχων παραγόντων του.

Προσπαθούμε λοιπόν να λύσουμε ένα πρόβλημα (π.χ. Δημόσια Διοίκηση). Δεν θα μπορέσουμε να τα καταφέρουμε διότι το κάθε πρόβλημα αλληλοδιαπλέκεται με άλλα προβλήματα που αντίστοιχα κι αυτά αλληλοδιαπλέκονται με άλλα προβλήματα (π.χ. συνδικαλισμός, διαφθορά, αδιαφάνεια κ.α.). Εκτιμώ δηλ. ότι η προσέγγιση του φεουδαρχισμού είναι πολύ κοντά στη σημερινή πραγματικότητα, η οποία "θολώνει" την αντίληψή μας.

Όσον αφορά το 2ο (αφού δεχτούμε ότι αποδεχτήκαμε το πρώτο) εκτιμώ ότι με κάποιο τρόπο θα πρέπει να σηματοδοτηθεί το "εναρκτήριο λάκτισμα" της ριζικής αλλαγής. Αυτό είναι βέβαια κυρίως ευθύνη των πολιτικών ή αυτών που θα ηγηθούν σ’ αυτήν την πορεία. Επειδή όμως προσωπικά πιστεύω ότι δεν χρειαζόμαστε κάποια συνηθισμένη αλλαγή ή βελτίωση, αλλά ριζική αναγέννηση, θέλοντας να συνεισφέρω προς αυτή την κατεύθυνση προτείνω συνολική αντιμετώπιση της κατάστασης και όχι αποσπασματική που γινόταν μέχρι σήμερα.

Το υφιστάμενο παρασιτικό σύστημα λέει "βολέψου εσύ όπως μπορείς (με ανευθυνότητα, μίζες, ξεπούλημα της αξιοπρέπειάς σου κλπ) και μη με ενοχλείς και έτσι δεν θα σε ενοχλώ και εγώ". Μ' αυτή την έννοια η «κήρυξη πολέμου» κατά του συστήματος, είναι και κατά του βολέματος, της αφασίας και του εκμαυλισμού μας!

Οι πιο πολλοί λένε ότι για να αλλάξουν τα πράγματα, οι αντιλήψεις κλπ, χρειάζονται πολλά πολλά χρόνια. Στο αν οι ζητούμενες "βαθιές" αλλαγές (στις αντιλήψεις μας μέσω παιδείας κλπ) απαιτούν πολύ χρόνο, έχω μια ένσταση! Σίγουρα το να εμπεδωθούν κάποια πράγματα πιθανόν να χριαστεί ένα μεγάλο διάστημα. Όμως πιστεύω ότι το κρίσιμο δεν είναι το τέλος αυτού του διαστήματος, αλλά η αρχή!

Διότι αν συναποφασίσουμε όλοι μαζί (επιτέλους!) ότι θέλουμε να αλλάξουμε και να γίνουμε ένα πραγματικά δίκαιο κράτος ισονομίας, ισοπολιτείας και αξιών, το σημαντικό δεν είναι πόσο χρόνο θα χρειαστούμε για να το πετύχουμε, αλλά το ότι συνειδητά το επιλέξαμε και ως συμμέτοχοι και συνυπεύθυνοι όλοι αγωνιζόμαστε, ο καθένας από το μετερίζι του και τις δυνάμεις του να το φέρουμε εις πέρας. Συστράτευση δυνάμεων, είναι λοιπόν η λύση!

Αυτό επιβεβαιώνεται από τα λόγια του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη στην Πνύκα, που είναι επίκαιρα όσο ποτέ:

«Όταν αποφασίσαμε να κάμομε την επανάσταση, δεν εσυλλογισθήκαμε ούτε πόσοι είμεθα, ούτε πως δεν έχομε άρματα, ούτε ότι οι Τούρκοι εβαστούσαν τα κάστρα και τας πόλεις, ούτε κανένας φρόνιμος μας είπε "Πού πάτε εδώ να πολεμήσετε με σιτοκάραβα βατσέλα", αλλά ως μία βροχή, έπεσε εις όλους μας η επιθυμία της ελευθερίας μας, και όλοι, και οι κληρικοί, και οι προεστοί, και οι καπεταναίοι, και οι πεπαιδευμένοι, και οι έμποροι, μικροί και μεγάλοι, όλοι εσυμφωνήσαμε εις αυτό το σκοπό, και εκάμαμε την Επανάσταση».

Ήρθε η σειρά μας! Έρχεται η "βροχή" που θα «πέσει» σ’ όλους μας και θα φέρει την επιθυμία της σύγχρονης «απελευθέρωσης» από τα δεινά του χθεσινού «σάπιου» κράτους.