Μπορεί ένας άνθρωπος να αλλάξει τους άλλους, εάν δεν μπορεί να αλλάξει τον εαυτό του; Μπορεί ένα κόμμα να εξυγιάνει και να αλλάξει το σύστημα όταν δεν μπορεί να εξυγιάνει τον εαυτό του; Μπορεί μια κοινωνία να αλλάξει την πορεία της χώρας όταν η ίδια θεωρώντας τα όλα δεδομένα, δεν έχει την απαραίτητη εκείνη σοφία που θα τη βοηθήσει να κάνει την υπέρβασή της; Από πού λοιπόν θα «γεννηθεί» η ελπίδα;
Πριν από καιρό έγραφα «όλα οδηγούν σε ένα αδιέξοδο, που μάλλον είναι το όριο της σημερινής μας αντίληψης. Για να άρουμε λοιπόν το αδιέξοδο πρέπει να κάνουμε επανάσταση των αντιλήψεών μας».
Η σημερινή οικονομική κρίση μπορεί να οδηγήσει σ’ αυτή τη ζητούμενη επανάσταση; Μάλλον όχι, γιατί με τη συμβατική σημερινή πραγματιστική λογική, κάτι ανατρέπεται από κάτι άλλο, μόνο όταν υπάρχει απτό συμφέρον δηλ. υλικό αντίκρισμα.
Μπορεί όμως (εξ αντανακλάσεως) η κρίση να αποτελέσει το ερέθισμα για την κινητοποίηση – συσπείρωση των δυνάμεων εκείνων που θα πρωτοστατήσουν στη δημιουργία του ζητούμενου κινήματος.
Το ζήτημα είναι εάν υπάρχουν αυτές οι δυνάμεις και με ποιο τρόπο θα συνδεθούν, θα συντονιστούν για να «χτίσουν» το κίνημα.
Οι δυνάμεις υπάρχουν, αλλά δεν είναι συγκροτημένες. Δεν βρίσκονται σε ένα ενιαίο τόπο, «χώρο», θεσμό κτλ. Υπάρχουν, αλλά είναι διάσπαρτες εδώ και εκεί. Και τι είναι αυτό που τις συνδέει; Είναι οι βασικές αρχές του πολιτισμού μας. Δικαιοσύνη, αξιοσύνη, ανθρωπιά. Και από αυτά βγαίνει μια δύναμη, η δύναμη της γνήσιας δημιουργίας. Της δημιουργίας που δεν βάζει σαν πρωταρχικό σκοπό το κέρδος, αλλά την εσωτερική ικανοποίηση του κάθε ανθρώπου, που στο τέλος λέει «Τα κατάφερα!».
Παρά τις ανυπέρβλητες δυσκολίες, που δείχνουν ότι είναι ακατόρθωτο, ο άνθρωπος υπερβαίνει τον εαυτό του, τα καταφέρνει και νοιώθει την αρμονία, την πραγματική χαρά της δημιουργίας.
Τώρα πως θα «βρεθούν» αυτές οι δυνάμεις; Ακόμα και να «βρεθούν» πως θα συνδεθούν; Ποια δομή, δίκτυο, φορέα κλπ θα φτιάξουν, που θα αποτελέσει τη βάση του νέου κινήματος;
Πιθανόν μια δήλωση του ηγέτη του Κόμματος του Κογκρέσου της Ινδίας, Ραούλ Γκάντι «Θα καταστρέψω το σύστημα που με δημιούργησε», να είναι το κλειδί της απάντησης. Ο ηγέτης που θα έχει τα κότσια να το κάνει, θα ενώσει όλες αυτές τις δημιουργικές δυνάμεις. Γιατί η γνήσια δημιουργία επιτυγχάνεται μόνο με την «καταστροφή» των ισχυουσών συμβάσεων, αγκυλώσεων, αντιλήψεων, που είναι τα αίτια του αδιεξόδου και τα «εμπόδια» της λύσης. Είναι ίσως αυτό που ο Μίμης Ανδρουλάκης ονομάζει «δημιουργική καταστροφή». Αυτό εν τέλει ελπίζω να πράξει ο Γιώργος Παπανδρέου, όσο δύσκολο, επίπονο, απίστευτο ή ακατόρθωτο κι αν φαίνεται. Μόνο έτσι θα δημιουργήσει ένα νέο λαϊκό κίνημα που θα «σαρώσει» το καταρρέον σύστημα για να χτίσει το «Αύριο». Αν δεν το καταφέρει ο Γιώργος, φοβάμαι ότι θα περάσουν πολλά χρόνια, για να έχουμε ξανά αυτήν την ευκαιρία. Και τότε η καταστροφή θα είναι ίσως μη αναστρέψιμη. Ίδωμεν…
3 σχόλια:
Όλοι βιώνουμε το πρόβλημα της οικονομικής κρίσης, ή μάλλον θα το βιώσουμε και βέβαια δεν είναι ευχάριστα τα νέα.
Όμως πραγματικά πιστεύω ότι είναι καλύτερα με το ΔΝΤ παρά να πτωχεύσει η χώρα όπως έγινε στην Αργεντινή.
Και νομίζω ότι δεν μπορούμε να συγκρίνουμε με το τι έγινε στην Αργεντινή, γιατί εκεί έχουν πρωτογενή παραγωγή που εμείς δεν έχουμε.
Για να κάνεις ανταλλαγή προϊόντων πρέπει να παράγεις. Στην ύπαιθρο της Αργεντινής είναι πολύ σύνηθες να γίνονται ανταλλαγές προϊόντων,
έτυχε να το δω στο πρώτο επεισόδιο του προγράμματος "Παταγωνία" στο ΜΕGΑ.
Ως χώρα και ως πολίτες, καλώς ή κακώς δεν έχουμε τέτοια δυνατότητα και γι αυτό πιστεύω ότι αλοίμονό μας αν δεν τα καταφέρουμε
και πάμε σε πτώχευση (όπως έγινε τελικά στην Αργεντινή).
ας ευχηθούμε τα καλύτερα και βέβαια συν Αθηνά και χείρα κίνει (αλλά στη δουλειά και όχι στους δρόμους)
Βασική κινητήρια δύναμη ασφαλώς μπορεί να είναι η ΕΛΠΙΔΑ, και σωστά αναζητείται. Το μόνο πρόβλημα είναι ότι μερικοί αντιλαμβάνονται την "καταστροφή" μόνο κυριολεκτικά και αδυνατούν να σκεφθούν τη δημιουργική καταστροφή. Είναι δύσκολη η κατάσταση
Αγαπητή Λένα, συμφωνώ με όσα λες. Προχθές στην Ξάνθη πρακολούθησα μια ομιλία του Μιχάλη Χαραλαμπίδη (τον συνάντησα για πρώτη φορά) και μπορώ να πω ότι συγκλονίστηκα!!! Δεν πίστευα ότι υπάρχουν τέτοιες πολιτικές προσωπικότητες στη χώρα μας! Τέτοια δημιουργικά μυαλά (που δυστυχώς το σημερινό κατεστημένο τα εξώθησε στο περιθώριο) τέτοιες καθάριες πολιτικές οντότητες είναι ικανές (έστω ως πνευματική καθοδήγηση) να μας "ξεκολήσουν" από το "βάλτο" στον οποίο μπήκαμε εδώ και πολλά πολλά χρόνια. Το κλειδί θα είναι όμως και η δική μας συνειδητή (και ΟΧΙ ΕΝ ΘΕΡΜΩ) δράση! Συμφωνώ μαζί σου και προεκτείνω, δράση με δημιουργικές πρωτοβουλίες που θα πρέπει να αναλάβουμε!
Κύριε Γιώργο, το κείμενό σας, από μόνο του είναι αρκετά ελπιδοφόρο. Και αυτό γιατί εντοπίζει την ύπαρξη μιας εσωτερικευμένης δύναμης στον κάθε άνθρωπο, μιας θέλησης να αλλάξει τα πράγματα, η οποία απλώς δεν έχει βρει το κατάλληλο έδαφος για να καλλιεργηθεί, το κατάλληλο πλαίσιο για να γίνει κινηματική.
Κατά τη γνώμη μου, η εποχή που κάποιος χαρισματικός ηγέτης θα μπορούσε να οδηγήσει το λαό σε αλλαγή πολιτικής κουλτούρας και νοοτροπίας, έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί.Και αυτό γιατί στον λεγόμενο "δυτικό κόσμο" έχει επικρατήσει το ορθολογικό μοντέλο εξουσίας που βασίζεται σε έναν τεράστιο διοικητικό μηχανισμό, όπως επίσης και στο γεγονός ότι οι διεθνείς πιέσεις και αλληλεπιδράσεις είναι τόσο ισχυρές που η παρέκκλιση από αυτές μπορεί να οδηγούσε σε άλλες, πιο επικίνδυνες καταστάσεις.
Πιστεύω ,λοιπόν, πως αυτό που θα μπορούσε να μας αλλάξει εκ των έσω, θα ήταν η ενδυνάμωση ή επινόηση νέων κοινωνικών θεσμών- κοινωνικών δικτύων-με απόλυτο γνώμονα την δημιουργικότητα.
Μιλάω για αλλαγή της καθημερινότητας, για κίνητρα στον απλό πολίτη να συμμετάσχει σε δράσεις που όντως συμβαίνουν δίπλα του, στη γειτονιά του, στο χώρο εργασίας του.Η απαξίωση του πολιτικού συστήματος προέρχεται από την δικαιολογημένη πεποίθηση του πολίτη ότι η οποιαδήποτε πρότασή του και να εκφραστεί, δεν θα εισακουστεί, πόσο μάλλον να υλοποιηθεί. Καταλήγει μια ολόκληρη κοινωνία να αναμασάει τις ακατάσχετες πληροφορίες των μμε σε ιδιωτικές συζητήσεις και να μεμψιμοιρεί για το αδιέξοδο. Η δυστυχία του κόσμου δεν προέρχεται από τους οικονομικούς περιορισμούς που του επιβάλλονται. Προέρχεται από τα κοινωνικά, ανθρώπινα και δημοκρατικά δικαιώματα που επί της ουσίας καθημερινά του στερούνται. Η κρίση έχει έρθει ως ένα επιπρόσθετο βάρος στη νοσηρότητα της κατάστασης. Στενεύει και άλλο τα περιθώρια της ανθρώπινης δραστηριότητας. Οδηγεί στην πλήρη αδιαφορία και απαξίωση, στην παραίτηση από την ίδια τη ζωή.
Σε όλους αυτούς τους ανθρώπους που θέλουν να δημιουργήσουν και να συνεισφέρουν καλοπροαίρετα, ώστε να νιώθουν ότι κάτι καταφέρνουν, ότι είναι χρήσιμοι και συνάμα απαραίτητοι στην χώρα που διαβιούν, αν μη τι άλλο θα έπρεπε να τους δοθεί η ευκαιρία να το πράξουν.
Δημοσίευση σχολίου